Toen ik in 2010 in Denemarken afstudeerde als fysiotherapeut, begon ik te werken op de neurologische afdeling van het ziekenhuis in Næstved. Daar leerde ik over "neuroplasticiteit" en raakte ik gefascineerd door de werking van onze hersenen. Neuroplasticiteit betekent dat je hersenen zich kunnen aanpassen en veranderen op basis van je ervaringen, gedachten, en wat je herhaaldelijk doet. In eenvoudige woorden: je hersenen zijn flexibel en kunnen nieuwe neurale verbindingen maken. Dat is spannend op vlak van fysieke revalidatie, maar het betekent ook dat je mentale patronen kunt doorbreken!

Tijdens de jaren die volgden merkte ik ook dat de mate waarin patiënten fysieke symptomen ervaren en duurzame resultaten behalen bij behandeling en training, vaak samenhangt met hoe die patient de innerlijke wereld  van gedachten, emoties en overtuigingen beleeft. Ik besefte dat ik in mijn job als fysiotherapeut vaak slechts toppen van ijsbergen zag en met de kraan open stond te dweilen. Mijn interesse om op andere manieren te kunnen helpen groeide, en ik begon meer te leren over onze hersenen, psychosomatiek en menselijk gedrag.  

Maar mijn grootste leerschool werd aangeboden door wat het leven voor mij persoonlijk nog in petto had, en zoals J.K. Rowling het met iets andere woorden prachtig heeft gezegd: "Rock bottom became my solid foundation" voor mijn verdere evolutie van fysiotherapeut naar mentale trainer en coach. 

Fast forward een paar jaren: Nu alleenstande mama van een zoontje dat eerst heel moeilijk sliep en dan constant ziek werd, een op de klippen gelopen relatie die me achterliet met enorm veel stress en angstgevoelens, en geen idee meer wat ik beroepsmatig wilde doen.

Dat ik het leven in extremen beleefde is duidelijk. Voordien had ik alles met wilskracht aangepakt. Maar die batterij was leeg. Wilskracht is geen houdbaar fundament voor langdurige groei en persoonlijke ontwikkeling. Het raakt op wanneer je het te lang of veel te intensief gebruikt.

Er kwam een “full stop”, dat was mijn keuze moment. En ik ben - misschien wel voor de allereerste keer - eens écht opnieuw begonnen. Met het besef dat ik ondanks mijn stoere buitenkant heel mijn leven weinig eigenwaarde had gehad. Dat ik mijn identiteit liet afhangen van mijn prestaties en skillset, vaak getoetst aan de maatstaven "anders" en "beter dan". Met het inzicht dat ik mijn gevoel van geluk en tevredenheid sterk liet afhangen van hoe anderen op mij reageerden en van de mening die ze konden hebben over wie ik dacht te zijn. Maar vooral met geduld, met ups en downs, en met een doel. 

Ik heb het niet alleen gedaan, zeker niet tijdens die eerste en loodzware stappen. Maar vanaf toen is het daadwerkelijk allemaal anders geworden. Geen quick fix. Wel elke dag opstaan met een bewuste keuze en een persoonlijke missie om aan mezelf te werken en de mama en vrouw te worden die ik wil zijn. En dat is natuurlijk nooit af. 

Het heeft me altijd het meeste vreugde gebracht om anderen te kunnen helpen. Door mijn achtergrond in extreemsport en mijn opleiding als fysiotherapeut was mentale training me als concept niet vreemd. Er ontbrak veel theorie, maar wat vooral ontbrak was het omzetten van theorie naar praktijk. 

Eén van mijn verslavingen is bijstuderen (er zijn er wel ergere zeker?). Ik verdiepte me in mentale training, coaching, visualisatie- en hypnosetechnieken. Maar het maakt niet uit hoeveel boeken je leest of certificeringen je behaalt als je kennis niet verder gaat dan het opzuigen van informatie. Mijn sleutelwoord werd transformatie, van weten naar doen en worden. En dat begon allemaal bij mezelf. 

Mijn puzzelstukken vielen één voor één op hun plaats, en ook mijn missie en visie voor de toekomst werden duidelijk. Daar lag het, het laatste puzzelstukje van mijn “Life 2.0.”: Anderen helpen werken aan hun "binnenkant".